Een zekere besnorde Duitse politicus zei het ooit al eens: “IK WIL GODVERDOMME BOWLE!!!” Deze kreet werd eerder al ten harte genomen door een select clubje Sambanda knapen, die na een workshop in het Nia Domo hun zuurverdiende centen direct besloten te besteden in het nabijgelegen bowlingcentrum. De glorieuze dag was dusdanig glorieus dat besloten werd om dit snel weer te doen. Van snel was geenszins sprake, maar 17 december was het dan wel zo ver: de (vanaf nu) jaarlijkse Sambanda ‘ik wil gvd bowle’-avond.
En zo geschiedde! Bar en boos trotseerde een ieder de kou, waar ons aller Klaasje het schouwspel helaas moest missen in het ziekenhuis. Misschien maar goed ook, want de gerenoveerde discobowlbaan zorgde ervoor dat menig bowlingbal fluoriserend over de banen gleed (met of zonder gruwelijk veul effect) en Klaas zijn edele, edoch kale kruin werd al eens vaker voor een bal met drie gaten aangezien. Voor het spektakel echter losbarstte, werd de prijsuitreiking door organisator Dirk verzorgd. De vraag ‘waarom deze bowlingavond?’ werd het beste ingevuld door Jelle, en al heb ik geen flauw idee wat het antwoord van de immer sobere Casanova was, hij won er terecht een skon badeendje mee. Tijd om te bowlen!
Nadat men de besneeuwde schoeisels had ingeruild voor een charmant setje bowlingpatta’s werden de teams ingedeeld. Die indeling raakte kant noch wal, dus werd er vervolgens een loting op touw gezet waar Sepp Blatter en de zijnen nog een puntje aan konden zuigen. Achteraf bleek dat dit een oneerlijke indeling was, want ofschoon Sjors in team 2 zat, wist team 3 qua puntengemiddelde de andere teams te verpletteren. Toevalligerwijs was dit ook het team dat elkaar op zeer fanatieke wijze aan wist te sporen en van enthousiasme wist te voorzien na iedere strike of minder geslaagde worp. Een lering kon dan ook uit dit teamuitje getrokken worden: af en toe een tik op de billetjes moedigt aan.
De drie banen werden vol bravoure beworpen door drie Sambanda teams, die vol overgave hun werpkunsten showden. Strikes vielen her en der, evenals de pinnen. Dre stond voor de uitdaging om de kegels met links neer te sabelen, wat hem relatief goed afging. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Dre relatief gezien de beste werper was. Aangemoedigd door de andere senioren (en nieuwe aanwinst Sjefke) die team 1 rijk was sneuvelde kegel na kegel. Opvallend genoeg vielen ze zo nu en dan ook door toedoen van anderen, zo demonstreerde Johan kundig. 2 banen verderop presteerde hij het namelijk om met vakkundige stuiten flink wat kegels neer te bonjouren. Dit gebeurde echter in baan 2, terwijl de worp zelf in baan 4 geschiedde. Een voorbode op wat komen zou gaan.
Intussen won Sjors met gemak de eerste ronde, niet geheel onverwacht. De tweede ronde liet de boy het echter enigszins afweten, hetgeen hem in de snuit werd gewreven door ondergetekende, die ronde 2 reeds beëindigd had en daar 20 punten meer dan Sjors’ eerste poging wist te bewerkstelligen. Het gezegde “je moet slapende honden niet wakker maken” bleek echter ook op Sjors van toepassing te zijn, want vanaf dat moment beloofde hij strike na strike en hij voegde daad bij het woord. Don’t mess with Sjors K., was de boodschap. Iedereen accepteerde zijn verlies dan ook en besloot vanaf dat moment plezier boven competitie te zetten (want iedereen was eerst echt superhard aan het bowlen jonge).
Ook dit had weer de nodige gevolgen, niet in de laatste plaats omdat het arrangement all-in was en het bier dus voor niks over de toonbank ging. De enkele pilsjes maakten al gauw plaats voor tot de nok toe gevulde kannen bier en het gedrag werd er dan ook schandaliger op. Het kon dan ook niet lang uitblijven dat Jeroen het plezier zou gaan vergallen. De meest linkse baan was namelijk ongebruikt, maar de kegels bleven terugkomen na een worp. Hier werd door de fervent neusbeweger dan ook gretig misbruik van gemaakt en bal na bal verdween achter de coulissen.
Intussen ontdekte men de mogelijkheid om een bal met effect te gooien. Mits goed geworpen en met een juiste vingerplaatsing was het mogelijk om de baan van de bal volledig te veranderen. Natuurlijk was het dan ook leuk als je op deze wijze daadwerkelijk wat kegels om kreeg, maar helemaal mooi was het als een bal de kegels rechts zou gaan missen, maar door het meegegeven effect op het laatste moment een draai naar links maakte en juist dáár de goot in ging. Een kinderhand is gauw gevuld.
Nadat Jeroen het dan eindelijk voor elkaar kreeg om de baan onklaar te maken, ging een illuster gezelschap op zoek naar vrouwelijk schoon. Men was immers even uitgekeken op de bardame, die overigens toch nog enkele avances in haar richting kreeg geslingerd van jong tot oud. Vooral jong was echter op zoek naar meer baldadig gesjans en besloot zich onder de vrijgezellen te begeven, een zaaltje verder. Dit werd niet door iedereen in dank afgenomen, aangezien men zich uiteraard niet wist te gedragen. De veroorzakende jongelui werden door de verstandigeren dan ook terecht aangesproken en men begaf zich terug naar de bowling. Hier liep de avond tot een eind en de buiken liepen vol. De tijd tikte echter door en om zoveel mogelijk uit deze avond te halen zette men het gruwelijk op een zuipen. Kan na kan werd burgemeester gemaakt, tot de gratis pilseners niet meer gratis waren.Nog éénmaal werden beide kannen gevuld, maar men had zich zo aan de pretcilinders tegoed gedaan dat hier enigszins kokhalzend op werd gereageerd. Tssk tssk tssk, vlegels. Uiteindelijk ging men dus naar huis, zo goed en zo kwaad als dat ging.
En kwaad ging het. Zoals sommigen weten: karma is a bitch. Dit werd Jeroen op de terugweg door schade en schande wijs gemaakt. Voornamelijk schade, dankzij de gladheid. De schande volgt nog, dankzij dit stuk. Sssssssukkeltje.
Overigens had ik nog een notitie gemaakt van deze avond, namelijk: ‘zuipen tot we kruipen’. Ik weet niet waarom deze notitie is gemaakt. Mogelijk dat iemand mij hierop aansprak en vond dat dit citaat inclusief uitleg in dit stuk tekst terug zou moeten komen. Mij is dit echter ontschoten.
Volgend jaar weer, succes Jelle!
Teun van den Heuvel