Zondag 28 juni (en geen januari, reporter Teun) was het zover: de tweede trip richting Frankrijk. Ditmaal stond Lens op het programma, niet al te ver van het al eerder bezochte Bethune. En dat beloofde alvast wat, want het eerdere Franse bezoekje was een grandioos (en schandalig) succes en absoluut voor herhaling vatbaar! De insteek was hetzelfde als de vorige internationale gig: samen met Stims & Friends een parade lopen.
Ditmaal ging de showgroep echter in het zwart en wit en omdat Sambanda onder de gordel al een heel end wit is (in meerdere opzichten), werd besloten om een gigantische diepte-investering te doen. Een achttiental zwarte shirts werden aangeschaft (Armani) en de zwartwitte outfit was compleet!
En zo stond men ’s morgens vroeg alweer bij Willy in de tuin herrie te maken (nog zonder trom, maar met sirene), wachtend op de bus. Enkele tassen koffie later kwam onze Belgische vrind van Verhoeven aankakken. De luxe in deze bus stond in schril contrast met die van de Bethune-reis. De WC was in ieder geval een no-go area, er was geen bier aan boord (niet beschikbaar althans) en over de beenruimte kunnen we beter zwijgen. Maar goed, gezeik over “houd u dezen bus proper!” bleef iedereen nu wel bespaard.
Een dag eerder had een zekere Sjors W. (Sjors K. werkt hier niet meer Teun!) al aangegeven dat hij in verband met een bruiloft wel eens door zijn wekker heen zou kunnen slapen. De voorzorgsmaatregelen werden genomen, Carlo kreeg zijn huissleutel en kon hem uit zijn bed komen slepen. De nog half zatte/amper wakkere Sjors kreeg halverwege pas in de gaten dat hij zijn originele groen gele Sambanda shirtje mee had in plaats van het zwarte shirt. En dus was de beste man, die in zijn autootje zo snel is, wat trager ter plekke. Met ook deze surdodudes aanwezig kon de bus echter bestegen worden en werd de achterbank weer geconfisqueerd. Voor het gemak werd de zojuist verworven Sambanda banner/vlag/spandoek/dinges opgehangen achter in de bus, zodat iedereen zou weten dat Sambanda die blote bipsen band is (daarover later meer).
De heenweg kon ingezet worden en zo ook de liederen. Althans… als men wat frisser was. De heenweg begon namelijk wat matigjes met half slapende bandleden (en diens aanhang) en een wat gezapig sfeertje. Gelukkig veranderde dat al al snel bij de eerste stop, waar men het niet kon laten om sixpacks Jupiler te hamsteren alsof er een biercrisis aan zat te komen (niets was minder waar, zo bleek later -red.). En dat voor de voordelige prijs van een tientje de sixpack! Ja, de nood was hoog, maar de redding was dan ook nabij. En al snel leefde het zootje ongeregeld op. Er werd wat geschreeuwd, de fluitjes en megafoons kwamen tevoorschijn en men werd wat losser. Dit tot op de hoogte dat Gijs ‘Volle Maan’ van Hoogstraten zijn hemelse achterwerkje presenteerde aan achteloze voorbijgangers. Pa moest hem hierbij tot een halt roepen toen hij de plaatselijke gendarmerie een blik op zijn kraterlandschap wilde gunnen. Van wie zou hij ’t hebben!?
Enkele uurtjes later kwam men dan eindelijk aan in Lens. Eenmaal buiten bleek één ding: dju nog, ut is goewd heit (vertaling: ‘potjandriedubbeltjes, het is verdullemes heet!’)!!!!. Al snel werd voorzien dat die mouwen zo niet langer konden. Dat, en men wilde “the guns” graag showen. Dus kwam al snel een schaar te pas aan de mouwtjes, die gretig door onze meegereisde foto/film/PR/sjouw/slavendames werden afgescheurd. Deze afgescheurde mouwen vormden vervolgens perfecte attributen, van zweetbandjes tot hoofdbanden. Raymond ging echter een stapje verder, zoals altijd. Tegen alle verwachting in liet hij de rest van zijn shirtje heel, maar hij gebruikte de mouw als een soort slaapmuts en heeft daarmee toch weer zijn reputatie als dekselse Dekkers waar weten te maken. Eerder al kreeg Spank enkele oorlogsstrepen op zijn gezicht gesmeerd. Dit kunstje wilde hij eigenhandig herhalen bij Teun, bij wie dit grandioos in de soep liep. En zo zag iedereen er nog vóór het begin van de parade belachelijk uit. Spank dikte dit nog even aan door zijn gezicht in te smeren, waarbij hij zijn eerdere rugbystrepen even vergat. Zwarte Piet was er niks bij.
Terwijl Willy en zijn spulleke zich aan het omkleden waren (en enkele Sambandaleden dit schouwspel gretig gade sloegen, bedankt dames) werd het tijd voor een warming up. Men was nog geen minuut aan het slaan, of er kwam een Belgische knaap de richting van de band op met de mededeling te stoppen met spelen. In plaats van een rustig ‘zouden jullie aub even willen wachten’ werden kreten geslaakt die menig lid nog lang zal blijven heugen. “Als gullie uw centen niet wilt, awel, das mij nen zorg he!”, en dat op een ernstig stressige toon. De man werd dan ook al gauw Jip Stresskip gedoopt en men zou nog vaak met de hartaanval naderende knecht te maken krijgen. Iedere aanmaning werd met luid gejoel ontvangen.
Toen werd het eindelijk tijd om te slaan en door de straten van Lens te paraderen. De optocht was al in volle gang en Sambanda kreeg het voor mekaar om als één van de laatste deelnemers een gat van zo’n uurtje te slaan ten opzichte van de voorganger. Het tempo moest dus omhoog, en dat bij een temperatuur van 30 graden! Vervolgens werden er enkele sprintjes getrokken en kwam men een beetje bij de stoet, in het broeierige centrum van Lens. Hier kwam een toekijkende meneer even vertellen dat pou le zjoup de voir mes sjiaoslk. En meer van deze kreten. U snapt al, hier kon geen enkel Sambanda lid wijs uit en ook hoffotograaf Joep, bij wie de Franse lessen nog het verst in het geheugen liggen, kon er geen chocola van maken.
In de laatste metertjes van de parade gingen de flesjes water er doorheen alsof het het zo geliefde gerstenat bevatte. De eerste blikken werden echter pas opengetrokken bij aankomst bij het eindstation, dat tevens dienst deed als eindstadion. In het voetbalstadion van RC Lens vond namelijk de climax plaats. Alle deelnemende groepen presenteerden zich in op dit ‘voetbalveldje’, waar toch één tribune aardig volgepakt zat. Dit duurde echter maar en het duurde, waardoor werd gevreesd voor een optreden in dit stadion. Mijnheer Verhoeven moest kloppen want de bel deed het niet en hij wilde ernstig vroeg huiswaarts keren. Tijd dus om de spreekwoordelijke gas op die lolly te zetten en onze vriend Jip even in te schakelen. Wonderbaarlijk genoeg kon de beste man de mannen van Sambanda wel even naar voren trekken, waardoor men toch nog de kunsten kon vertonen voor een miljoenenpubliek. Vele minuten en zenuwachtige blikken van Jip later was het dan eindelijk zover en was het de beurt aan Sambanda en Stims om het veld te betreden. Een korte, maar krachtige show later was het dan alweer gebeurd en kon men het grandioze applaus in ontvangst nemen. Een enkeling waande zich al ware supersterren en konden net tegengehouden om hun surdo het publiek in te gooien.
En toen de gemoederen eenmaal waren bedaard werd het direct tijd voor de terugreis. Nóg een climax… en natuurlijk heeft Dr. Dré het weer voor elkaar weten te boksen om de nodige tempexkoelboxen in elkaar te flanzen. Gevuld en wel uiteraard! Een extra koelbox zorgde er voor dat men extra hard zijn best ging doen om met lege handen naar huis te gaan. En de poging werd zeker gewaagd!
Men heeft zich geen moment verveeld op de terugweg. Daar was simpelweg geen tijd voor. Er werd gezongen, geschreeuwd en nog meer herrie gemaakt dan ooit tevoren. Woordjes van dank bleven ook niet uit. Sterker nog; de megafoon werd nagenoeg de hele terugweg intensief gebruikt. De hele band werd even voorgesteld, vergezeld van luid applaus (op een uitzondering na, sorry Jeroen). Ook Willy werd een welgemeend dankjewel voorgeschoteld. Spreekstalmeester was deze avond tuinman Dirk, die met zijn gastheer Sjors K (W, ik blijf niet aan de gang Teun!). verschillende interessante onderwerpen aan wist te snijden. Dirk’s introductie van Sjors werd door de heer Willems met een o zo waar “Ja hier ben ik dan” beantwoord. Wat een helder licht, wat een genie, wat een held in woord en daad! Het moet gezegd worden; alleen de woorden van Sjors kregen het voor elkaar om in deze terugreis de hele bus stil te krijgen. Als er geen vloerbedekking lag kon je een speld horen vallen.
Er waren overigens twee heren die zich van deze gezelligheid afzijdig hielden. Casanova Jelle was weer eens bezig met zijn Kersje, die overigens ook weer heerlijk voor ons heeft gezorgd. Maarrrrr! Hij werd hierin vergezeld door nieuwste aanwinst Jan. Jan vroeg zich altijd al af hoe hij nou vrouwen moest versieren. Hij weet het nu echter nog niet, want hij wérd versierd door de frivole danseres Sylvana. En zo werd een nieuw Sambanda stelletje gesmeed, ondanks verwoede pogingen van ons fotograafje. Het was nog lang gezellig op de achterbank.
En gezellig bleef het de hele terugweg. Er werd gevochten tegen de bierkast, een strijd die uiteindelijk verloren bleek. Zo moest nestor Riny bijvoorbeeld al snel opgeven. Hij vond het namelijk nodig om maanmannetje Gijs represailles op te leggen. En dat terwijl Gijs voor het eerst deze dag zich een keertje wist te gedragen! Riny’s woorden “doe nou eens normaal” sloegen dan ook in als een bom en liet iedereen in verbazing achter. Dat duurde niet lang, want de grote stapel aan lege bierblikjes naast zijn stoel verraadden al wat hier aan de hand was.
En zo eindigde een prachtige dag. Iedereen keerde weer huiswaarts, wat de een wat makkelijker afging dan de ander. Zo maakte Gijs een aardig flinke smak toen hij naar huis fietste. Hijzelf gaf zijn remmen de schuld, maar er wordt nog steeds vermoed dat Riny hier toch nog een aandeel in heeft gehad… de beschuldigingen blijven echter in de doofpot, want Riny is naast penningmeester ook nog eens gastheer van de tweede jaarlijkse Sambbq.
Iedereen ging, al dan niet beschonken, zijn nestje weer opzoeken en kon terugkijken op een ontzettend geslaagde dag. We hopen alleen wel dat Nancy lekker heeft kunnen slapen…
Teun van den Heuvel