Het mag geen geheim heten. Sambanda maakt als band nationaal veel furore. Dit ontgaat ook onze zuiderburen (en alle windrichtingen daar omheen) uiteraard niet. Het kon dan ook niet lang uitblijven of ook de verzoekjes uit deze richtingen stroomden binnen…

En alhoewel Willy Smits en de zijnen verantwoordelijk waren voor de tour richting het Franse Béthune, mocht dat de pret absoluut niet drukken. Integendeel! Vol goede moed en geïmproviseerde koelkasten met Schultenbräu (waarvoor dank aan onze Sambardré stapte men de bus in. Al snel werden de eerste liederen ingezet en klonken de steunen en zuchten uit alle hoeken en gaten van de bus die niet in het geel/groen/wit gehuld waren. Enkele leden forgots them shades, wat later een doodszonde bleek te zijn. In tegenstelling tot eerdere berichten brak het zonnetje gretig door in de Franse laagvlaktes.

In Frankrijk ben je echter niet zomaar. Dat realiseerden zich ook andere groepen. Voor de gelegenheid werd de propere tourbus van Verhoeven ingeschakeld om een delegatie dansers en danseressen uit Tilburg op te pikken. Een olijke groep frivole jongemannen, jongedames en twijfelgevallen stapte de bus in. Wegens enkele afmeldingen was de bus nog net niet vol, maar dat weerhield zekere figuren er niet van zich pontificaal in het gangpad op te stellen. De kotszakjes kwamen al snel te voorschijn, maar bleken tot halverwege de terugweg niet nodig te zijn.

De reis eenmaal voortzettend was het wachten op de eerste dronkaard die het nodig vond om de voorraad Jupiler aan te slaan. Groepsgek en tuinman (zo netjes dat hij altijd zijn gras meeneemt) Dirk nam hierin het voortouw, gretig gevolgd door de rest van de mannen. Dit onder luidkeels protest van de andere aanwezigen. Die biervoorraad zou op deze manier echter binnen no-time op zijn! Hier hadden de helden der banda echter geen boodschap aan. Zij hadden immers nog twee koelkasten vol. Toch vond Spank het nodig de goudgele gersterakkers nog even op hun plaats te laten staan, want er moest nog flink getrommeld worden. De monden werden nu weer gevuld met geschreeuw en gezang, ondersteund door hoffotograaf Joep en zijn toeters. Dit tot grote spijt van Peter, die later korte metten maakte met de zo geliefde schreeuwtoestellen.

Eenmaal in Frankrijk aangekomen kwam de band na een tactische tocht (?) aan bij de startplaats, waar het volk al spoedig was toegesneld. Schone Franse deernes werden met de ogen uitgekleed en de eerste bladen bier werden tóch nog besteld. Klaas werd opgedragen zich iets minder belachelijk aan te kleden, waar hij na flink aandringen mokkend gehoor aan gaf. Het begeleiddametje had erg veel zin om deze jongelui de uren die volgden te begeleiden. Tot op de dag van vandaag schijnt ze nog steeds niet te kunnen glimlachen.

Eenmaal bezig werden de klanken harder, de groep losser en de muziek slechter. Solo’s mislukten falikant, breaks liepen de soep in. Dit laatste zelfs tot op hoogte waarin een willekeurige balkontoeschouwer Joris moest wijzen op het feit dat hij niet break 3, maar break 2 moest spelen. De held. Dit alles was overigens geheel te wijten aan de agressieve jeugd (en ook de niet meer zo jonge jeugd) van de Franse vlaktes, die met vuur in hun ogen en alle kracht in hun lijf een ferme worp confetti bombardeerde op het dichtstbijzijnde Sambanda lid. Dit tot grote ergernis van verschillende leden, die het nodig vonden om hun stok (Spank) en hun vel (Roel en TerrorKlaas) kapot te meppen. Foei!

Een vermoeiende, maar ontzettend leuke en drukbezochte tocht later eindigde de groep bij het eindpunt (goh). Dat eindpunt was ’toevallig’ een café-friettent-combo. Bladen bier werden besteld, evenals de Matraillette-carrero’s. De ‘oogst-schil-bak’-methode die in de tent werd gehanteerd zorgde voor verse en vooral ongebakken friet, wat resulteerde in zevenentwintig zakken friet die terstond op straat werden gegooid. Termen als ‘sssssssukkeltje’ en ‘wat doe je nou populair met je lauwe friet’ werden zonder aarzelen in het rond gestrooid.

Na een kleine Zugabe werd het tijd om huiswaarts te keren en de Schultenbräu aan te slaan (die overigens nog zo koud was dat er van lauw drinken geen sprake was). Deze terugweg werd er een van kersenmeisjes, versierpogingen, veel te harde kreten, kaartspelen en vergeten herinneringen. En zo eindigde de dag in een grandioos zuipfestijn dat zijn weerga niet kende. Volgende keer neemt men naar verluidt twee koelboxen meer mee…

Teun van den Heuvel